اختصاصی سرویس اجتماعی تیتر آنی: از آغاز سونامی کرونا ویروس تا کنون که ایران سه بهار سرد را پشت سر گذراند، رفته رفته این ویروس مرگبار به کمترین حد همه گیری خود در طی این دو سال و اندی رسیده است اتفاقی میمون و مبارک که امیدها را برای بازگشت به زندگی و عاری از ترس کرونایی تازه کرد اما آنچه در طی این دو سال اخیر از این ویروس زیرک کم ندیده ایم غافلگیری ها و شبیخون زدن به امیدهای بازیافته بوده است!!
اینک در حالی که رعایت پروتکل های بهداشتی در کمترین حد ممکن رسیده و در تمام مکان های عمومی و اداری و آموزشی عادی انگاری های کرونایی به صورت ساده لوحانه ای رو به افزایش مخرب گونه می رود، آنچه بیش از پیش نیاز جامعه است، اتخاذ تدابیر مدیریتی ذیل توجه به زنده نگاه داشتن امیدهای اجتماعی به پایداری سلامت روحی ور وانی و جسمانی و اجرای سیاست های پیشگیرانه در جهت بازگشت به وضعیت قبلی است!!
در شرایط کنونی که کوچکترین غفلتی منجر به عزادارشدن مجدد کوی و برزن خواهد شد، مسئولیت پذیری اجتماعی بیش از پیش مورد نیاز بوده و از سوی دیگر هرگونه برنامه ریزی در راستای حفظ نشاط عمومی باید در بستر امن فیزیکی روی دهد.
مرکز استان مازندران که علی رغم فروکش کردن آمارهای کرونایی در ایران همچنان عطف به گزارش دانشگاه علوم پزشکی مازندران متزلزل نشان داده و با ورود حجم وسیع مسافران تابستانی در آغاز پیوستار افزایش جمعیت آماری خود قرار گرفته است، به مانند یک انبار سوخت آماده ی انفجار است که با اولین بی احتیاطی همگان را در آستانه ی مرگ قرار می دهد… باتوجه به این مهم نیز، مسئولان دانشگاه علوم پزشکی استان تاکید نمودند که پاندمی کرونا به پایان نرسیده و باید مراقب باشیم تا وضعیت موجود موجب عادی انگاری نشود!
در همین حال، توجه مسئولین به شور و نشاط در این شهر با دعوت از بهترین کمدین های کشور همچون حسن ریوندی امری پسندیده و قابل تقدیر است اما ذیل تاکید بر این نکته که ساری مرکز دیار علویان و زادگاه ده ها هزار سرباز و سردار شهید بوده و انتظار می رود دستگاههاي نظارتي با انجام عملکرد درست و حفظ حریم ها و شئونات، امکان برگزاری مجدد جشن های مشابه اینچنینی را در آینده بلامانع بدانند؛ سوال اینجاست درحالی که نشاط جمعی هدف است حفظ سلامت استقبال کنندگان در فضای بسته و البته بستر ناایمن فیزیکی ورزشگاهی چون سید رسول حسینی ساری چه توجیهی دارد؟ آیا ما منتظریم که متروپل دیگری را شاهد باشیم؟ سود پیمانکار از محل این جشن با حداکثر گنجایش چه اثری در حفظ منافع عمومی دارد؟!
این اراده ی مسئولین که به فکر حرارت بخشی به جو سرد اجتماعی هستند، جای تحسین دارد اما گویا نفس مسئولین هم به اندازه ی نیت شان از جای گرمی بلند می شود که لبه ی تیز عزا و عروسی وضعیت ناپایدار کرونایی در مازندران را نمی بینند؟!
به نظر می رسد شورای تامین شهرستان ساری نیازمند بازنگری در روند مجوز دهی به چنین برنامه هایی است تا سلامت عمومی در میان سنگ و گچ و فلز رطوبت زده ی سالن سید رسول حسینی ساری و بهره ریالی پیمانکار و فضای بسته ی آن به تلی از خاک و دود شدن امیدها تبدیل نگردد و در میان تامین رضایت خاطر منتقدین، تن پوش عزا برای قامت مرکز استان ندوزند.
