اختصاصی تیترآنی/حسین فرهادی: با یک آسیب شناسی میدانی و کوتاه از ورزش ایران می توان به این نکته دست یافت که یکی از مهمترین آسیب های موجود، تقدم حاشیه ها بر متن است به نوعی که اعضا و جوارح ورزش کشور همیشه آسیب دیده و مصدوم است و برای رهایی از این آسیب‌دیدگی باید زمان زیادی صرف کند و هزینه های مالی ، اعتباری و انسانی زیادی پرداخت شود. از دست دادن سرمایه های اجتماعی و انسانی از اهم ترین نتایج این غده سرطانی است!
کشتی کشور در روزهایی که در میان خوف و رجا معلق است و پس از نتایج ضعیف المپیک توکیو و موفقیت های بی نظیر روسیه ، در تب و تاب است بحث انتخاب سرمربی تیم ملی بزرگسالان با خود حرف و حدیث های بیشماری را به همراه داشته است. فارغ از اینکه این مسائل توسط چه کسانی اجرا شده است باید به این نکته اشاره کرد که این حواشی پر رنگ تر از متن، اگر در نقطه شروع حل و فصل نگردد بی‌شک نتایج ناخشنود کننده‌ی توکیو بار دیگر تکرار خواهد شد. عده ای با بیان و مانور دو تابعیتی بودن پژمان درستکار و عدم مدالدار بودن در میاین جهانی و المپیک و یا تکیه بر عدم سابقه مربیگری در تیمهای ملی وی را گزینه مناسبی برای کشتی ندانستند اما آنچه در این بین قابل اهمیت است ریسک پذیری درستکار در این شرایط است، مربی سالم با اخلاق ، دارای تواضع خاص پهلوانی و سبقه مدیریتی مناسب که حتی پروپاقرص ترین منتقدین وی نیز نمی‌تواند این سه صفت بارز وی را نادیده بگیرند که با اضافه شدن جسارت و شجاعت وی در پذیرش این مسئولیت باید این را هم بپذیریم که منتقدین این انتخاب قطعا از اکنون آماده شده اند که هر گونه موفقیت در جهانی نروژ را به مربیان پیشین ربط داده و هرگونه ضعف و ناکامی را در پرونده درستکار درج کنند.
در حالیکه عدم دو تابعیتی بودن در مناصب سیاسی و اجرایی می تواند حائز اهمیت باشد ولی مسئله تابعیت در دنیای ورزش دیگر جایگاهی ندارد بلکه تابع بودن و تمکین به قوانین کشورها اصل مهمتری می باشدو اینگونه تخریبها که سابقه اش را در رشته های دیگر نیز سراغ داریم نتیجه ای جز ضربه زدن به ورزش کشور و کیان مقدس جمهوری اسلامی ایران را نخواهد داشت و هم اکنون هم بسیاری از تیمهای ملی رشته های مختلف از مربیان خارجی با ملیتهای متفاوت استفاده میکنند و یا بسیاری از مربیان ما در کشورهای دیگر مربیگری میکنند و این در ورزش امری طبیعی می باشد.
این از خود گذشتگی و عرق ملی گرایی پژمان درستکار قابل تحسین است که با تمام امکاناتی که برای وی جهت دوری از این حواشی فراهم بود، شروع ساخت و ساز فنی کشتی کشور با ساختاری جدید را علی رغم تمام مشکلات پذیرفت.
به نظر می‌رسد روح ورزش کشتی از منش پهلوانی فاصله گرفته است و انتقادات از حالت سازنده بودن به سمت تخریب ، تسویه حسابهای شخصی پیش رفته است و ارجحیت منافع فردی بر منافع ملی به جایی رسیده که در زمانهایی صدای گریه دایه ها بلندتر از مادران شنیده میشود.
مع الوصف انتظار میرود با درایت علیرضا دبیر رئیس جوان فدراسیون کشتی و انتخاب ترکیب موفق فنی و سالم و با گزینش کشتی گیرانی توانمند و آینده دار بار دیگر کشتی ایران را در جهان نامور و سرافراز نماید.
